Ik deed er de nodige professionele ervaring op maar ik werd vooral op persoonlijk vlak heel erg geïnspireerd. Hoe kon een bevolking die de verschrikkelijke Balkanoorlog had meegemaakt, mensen die de helft van hun gezin/familie/vriendenkring hadden verloren, mannen die hadden moeten mee strijden, hele gezinnen die hadden moeten vluchten, personen die zo’n trauma hadden meegemaakt, na 12 jaar het leven terug opnemen? Ik mocht een jaar lang tussen de lokale bevolking leven en ervaren wat een fantastische en vooral positieve mensen zij waren. Ondanks de zware en moeilijke levensomstandigheden na een oorlog, waren het vooral de ‘positieve vibes’ die me persoonlijk hebben geïnspireerd: er werd samen gelachen en geweend, er werd samen muziek gespeeld of gedanst, samen gegeten en gedronken,… Het weinige dat mensen soms bezaten, werd gedeeld. De trauma’s en problemen werden niet ontkend of onzichtbaar gemaakt. Integendeel, ze hadden geleerd om er mee om te gaan.